Zbiór tych fotografii stanowi moje szczególne zainteresowanie obiektami architektonicznymi, poszukiwaniem jej różnorodności jako laboratorium nowych form i technologii. Zaprojektowano i wykonano w nurcie późnego modernizmu powstałego w końcu lat 40-tych XX w. zwanego brutalizmem. Nurt ten zmienił architekturę z abstrakcyjnej na ekspresyjną. Przewartościował wyobrażenie surowego betonu na element wyrazu estetycznego. Budował swoisty pejzaż, gdzie symboliczną rolę odgrywa materiał, stanowiący wartość artystyczną architektury tworzonej przez wybitnych projektantów, architektów czy rzeźbiarzy.
Moim celem było ukazanie ich w sposób nierealny, nowoczesny co uzupełniałoby wizje autorów. Opisywane są często w kategoriach „trudnego dziedzictwa” – ogromnego zasobu, pozostającego wciąż symbolem komunistycznego reżimu, z którym należy sobie jakoś poradzić, nie tyle w kategoriach, oceny estetycznej, ile trudności mentalnej czy psychicznej.
W swoim obszarze działań twórczych skupiłam się na terytorium Polski, Słowacji i krajach byłej Jugosławii. Wiele z tych budowli uległo przebudowie, destrukcji czy wandalizmowi. Niejednokrotnie stanowiły one plan dla filmów, teledysków muzycznych lub reklam, tworząc supernowoczesne wizje przyszłej architektury.